Bir insan birine neden iftira atar, bunu hiçbir zaman anlayamayacağım galiba. Ne kadar çirkin ne kadar acınası durumda farkında değil bunun herhalde. Haberi yok veya var; karşısındakine iftira atıyor, sonra da kenara çekiliyor. Oh, ne ala memleket! Ne olduğunu sanıyor bilmiyorum ki, haklı mı çıktın şimdi sen?! Ortaya da çıkmayacak bir gün sanırım ömür boyu…
Günümüzde ilişkiler; bencilce, çıkar üzerine, yalanlı, garip ve anlamsız... Çoğunun maalesef tek derdi: kendisi. Bazen anlayabiliyorum da bu durumu. Kendinin derdi bitmiyor ki başkasını düşünsün. Kendine yetemiyor ki başkasına koşsun. Benim bahsettiğim ilişkiler bu tipte insanlar değil. Daha farklı. Daha anlamsız. Hayatın içinde gördüğünüz ve anlam veremediğiniz türlerden bahsetmek istiyorum. Bunlara nasıl tepki veririz ya…
Birini sevmemek sadece sevilmemekten mi kaynaklıdır sizce? Hiç zannetmiyorum; kendini sevmemek ve kimseyi sevmemek beraber düşünülmelidir bence her zaman. Bir yoklama yapın şimdi. Geçmişi, şimdiyi hatta geleceğe yönelik düşünün. Kim sevmedi sizi? Baba, anne, eş, çocuk, arkadaş... Nasıl biri bu? Sizi sevmeyen biri nasıl bir ruh haline sahip? Aslında sizi sevmeyen en çokta sevilmeyen değil…
Aşırı kıskanç ve aşırı bunaltıcı bir sevgiliniz oldu mu hiç? Sizi markete bile göndermeyen, gönderse bile eve gidene kadar telefonda kalmanızı bekleyen, arkadaşlarınızla dışarı çıkmak için dil dökmek zorunda olduğunuz, evde her şeyin ama her şeyin hesabını vermek zorunda kaldığınız, eve kimin geldiği, duş almanız gerektiği için izin istediğiniz, duştan çıkana kadar sayısız hesap sorulan…
Fark ettiniz mi hiç, etrafınızdaki insanların çevresine? Varoş, varoşla iyi anlaşır. Sahtekar, sahtekarla. Yalancı, yalancıyla. Tuhaf, tuhafla. Neden böyledir diye düşünmüşsünüzdür. Cevap çok basit: Her insan dengi dengine. Bunu genelde evlenecek insanlar için kullanırlar ya hani. Davul bile dengi dengine diye. Aslında herkes için böyledir bu. Herkes kendi dengiyle. İnsan, kendine denkle iyi anlaşır. Normaldir…