Aslında hayatta herkes yalnız ama çoğu bunu istemez. Hep yanımda biri olsun. İşlerimi hep biriyle halledeyim. Evde yalnız kalmayayım, biri gelsin. Hastaneye yalnız gitmeyeyim. Evi yalnız temizlemeyeyim. Dışarıda tek dolanmayayım. Bu uzar gider… Ama insan yalnız başına halledince bir şeyleri, daha iyi hissetmez mi? Tabii ki yalnız kalın demiyorum, yalnız olmayı öğrenin diyorum. Kendi başımıza iş halledebilelim, tek başımıza mutlu olabilelim. Hep birini yanımızda istersek ve o an yanımızda olamazsa ne yapacağız? Yalnız kalmaktan korkmayan insan kendini seven ve güvenen insan değil midir zaten? Peki buna alışmadıysak nasıl alışacağız?
Öncelikle işlerimizi halletmek için sürekli birilerine ihtiyaç duyuyorsak özgüvensiz bireyiz demektir. Bunu düzeltmek için video izleyip veya yazı okuyup geçmek yetmez. Bu oldukça ciddi bir sorundur. Bunun için de psikoloğa gitmek gerekir. Bunu elbette kendi kendiniz aşacaksınız ama destek almadan mümkün değil gibi. Herhalde psikoloğa gitmek artık bu çağda delilik olarak algılanmıyordur. Öyle umuyorum?
Deneyeceksiniz. Hep biriyle yaptığınız bir görevi tek halledeceksiniz. Sadece bunu yapmak gerekiyor. Zor gelebilir. Kötü hissettirebilir. Alışamam zannedilebilir. Ama kendinize olan güveniniz artacak. Kendinize olan inancınız artacak. Birileri hep yanımızda olamaz. Maalesef, bu hiç mümkün değil. Buna da alışmak en doğrusu. Birinin canı isteyip istemediğine göre yaşamayacağız değil mi? Bensiz senden bir halt olmaz lafını çok duyarsınız o zaman. Neden?