İşim hallolsun da nasıl olursa olsun. İnsanların; paralarını, duygularını, gururlarını, zaaflarını okşayarak bunu yapan o kadar çok insan var ki... Elde etmek istediği şeyleri karşısındakinin çıkarını gözetmeden yapan bir sürü insan, insan müsveddesi. Böyle bir çağda mı yaşıyoruz yoksa çağı bu hale insanlar mı getirdi? Bunun nüansını yapmak çok zor. O kadar zor ki insanlar…
Garip ama çoğunun hayatında uyguladığı bir başlık. Kötü gününde veya zor durumunda birinin, hemen uyguladığı bir yöntem bu. Benden bir şey bekler, asla aramamalıyım. Arkadaşım! Herkes başının çaresine bakıyor rahat ol. Kimse senden bir şey beklemiyor. Sadece yanında olan birilerini görüp daha hızlı ayağa kalkmak istiyor. Çok tiksinç ve ifrit olduğum bir huy bu. İyi…
Anlaşılması en güç olanlardan biri de patavatsız olan biri, birileridir herhalde. Mutlu mutlu bir şey anlatırsın, espri yaparsın ya da acını paylaşırsın. O senin o anını mahveder bir sözüyle. Acını da mahveder mutlu anını da. İyi bir şey diyor kötü bir şey mi anlamazsın bazen. Ama bir şeyleri mahvettiği kesin. Bunu neden yapar peki patavatsız…
İnsan bu hayata neden gelir? İnsan olmak ve insan gibi yaşamak için. İnsan gibi hissetmek için. Çoğaltabilirim bu örnekleri. Ama en başta insan olmak için gelir. İnsani bazı duygularımız vardır. Konuşmak, düşünmek, sevmek, yardım etmek, gülümsemek, dinlemek gibi... Biz bunları yaptığımız için insan oluruz. Bazıları nasibini almamış. Ağır kaçabilir bu tabir ama öyle. İnsan olmak…
Biriyle uzun zaman sonra karşılaşmak... Arkadaşın olabilir, eski sevgilin olabilir, dostun olduğunu sandığın insan olabilir. Ne hissedersin? Ufak bir kalp çarpıntısıyla karışık heyecan, yüzünün şeklinin değişmesi, yapacağını unutup ya da odaklanamayıp hep o anı kafanda döndürme... Sayabilirim, hemde daha çok. Sonrasında; düşündüğün anılar, kırgınlıklar, kızgınlıklar, özlem.. Sende hangisi daha ağır basar, bilmiyorum. Gördüğün anda iki-üç…