İçimizi kemiren, içimize kurt düşüren, bizi günden güne mahveden bir duygudur hırs aslında. Neler yapmayız ki istediğimiz bir şey için? En çok bende olsun, en iyi ben olayım diye diye kendimizi hırpalar dururuz. İnsan hırsları için bazen benliğinden vazgeçer, kıskanır, delirtir kendini resmen. Bazen bedenini satar, bazen yalan söyler, bazen görmemiş gibi yapar, bazen direkt…
Duydunuz değil mi daha önce suçlu sensin hep diyeni. Ya da kendi hatalarını görmezden gelip, olmamış gibi davranıp bütün her şeyde sizi suçlayanları. Zavallılar. Acıyorum bunlara. Hata yapmak için varsın sen bu dünyada. Devamlı bir suçlu aramak hangi akıl karı bir iştir ki devamlı hayatında bunu uygularsın. Hata yap, düzelt, devam et. Hayat bu döngüden…
Çoğumuzda eksik, yok veya yanlış: saygı. Birilerine saygı duyuyorsan saygı görürsün ya da saygı bekliyorsan saygı duymalısın gibi klişeler vardır. Evet, en temelden buradan başlar aslında. Beklemek veya göstermek ancak kendinizden verince olacak şeylerdir. Saygı da yanlış anlaşılmıştır aslında. Biz ne demek olduğunu tam anlamıyla bilmiyoruz. Susmak, aşağılanmak ve karşısında ezilmek saygı göstermek değildir. Hakkını…
Çoğu insanda gelişmemiş bir yön : diğerkamlık. İnsanın asıl istediği şey tatmin olmak olabilir mi? Üzülürse biri mutlu etsin, mutluysa paylaşsın daha da artsın mutluluğu, hep aranan olsun, kıskanılan, imrenilen hep kendi olsun... Hep bencillik ön planda farkında mısınız? Aşırı derecede; rahatsız edici, kırıcı, def edilesi model değil mi bunlar? İnanın bana bunların sayısı gün…
Hiç bazılarına dediğiniz oluyor mu arada sırada, ''ben sizin şamar oğlanınız mıyım?'' Bazıları gücü yettiğine konuşur, eser, gürler. Ama ne yazık ki o gücü yettiği sensen eğer suç sende demektir. Biz kimsenin stres topu değiliz. Biz kimsenin şamar oğlanı değiliz. Ne güzel değil mi? Bir düşünsene: Kimseye bir şey diyemiyor ama bütün acısını senden çıkarıyor.…